ภูเก็ตวันนี้ที่เป็น...อยู่...คือ? (จบ)

ภูเก็ตโพสต์ ฉบับวันที่ 16 – 31 สิงหาคม 2554

            จากแผนภูมิจะเห็นได้ว่าธุรกิจที่มีการจดทะเบียนมากอันดับต้นๆ มี 2 ประเภท คือ ธุรกิจเรียลเอสเตทหรือ ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์และธุรกิจด้านการท่องเที่ยว เช่น โรงแรม ร้านอาหาร ดำน้ำและจำหน่ายอุปกรณ์ดำน้ำ สูงถึง ร้อยละ 40 ตัวเลขเหล่านี้สอดคล้องกับการเติบโตของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวจังหวัดภูเก็ตในอัตราที่ก้าวหน้า ตัวเลขจำนวนนักท่องเที่ยวและการขยายตัวของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์สูงมากขึ้นเท่าไหร่ปัญหาการบุกรุกทำลายทรัพยากรธรรมชาติยิ่งสูงขึ้นเป็นเงาตามตัว รวมไปถึงการออกเอกสารโดยมิชอบในพื้นที่ป่าชายเลนและพื้นที่คุ้มครองต่างๆ ด้วย
            ธุรกิจที่มีการจดทะเบียนมากใน จ.ภูเก็ต  5 อันดับ

            มีข้อมูลที่น่าสนใจจากสำนักงาน พัฒนาชุมชน จ.ภูเก็ต เรื่องการประกอบอาชีพของประชาชนในจังหวัดภูเก็ต ในปี 2552 เป็นการเก็บข้อมูลความจำเป็นพื้นฐานระดับจังหวัด (จปฐ.2) ปี 2552  มีประชาชนประกอบอาชีพรับจ้างทั่วไปสูงถึง 39,055 คน ไม่มีอาชีพและอาชีพอื่นๆ อีก 4,234 คน และ 16,567 ตามลำดับ ในขณะที่ธุรกิจส่วนตัวมีเพียง 4,266 คน เห็นตัวเลขแล้วน่าตกใจอยู่ไม่น้อย เมืองท่องเที่ยวนานาชาติอย่างภูเก็ตมีแรงงานราคาถูกเป็นประชากรแฝงทั้งในประเทศและต่างประเทศอยู่เป็นจำนวนมาก อีกทั้งยังสะท้อนให้เห็นถึงช่องว่างระหว่างคนรวยและคนจนที่ต้องใช้แรงงานได้ค่าจ้างราคาถูก

            มีวาทกรรมที่เป็นสูตรสำเร็จว่า เมื่อมีการพัฒนาเข้ามาในที่แห่งใดก็ตามสามารถสร้างงาน กระจายรายได้ ฟื้นฟูเศรษฐกิจในพื้นที่นั้นๆ ใน จ.ภูเก็ตเองก็ไม่ต่างกัน ในยุคของอุตสาหกรรมไร้ปล่องควัน เฉกเช่นอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว วาทกรรมดังกล่าวเป็นเสมือนมายาคติมอมเมาให้ประชาชนเข้าใจผิดคิดไปว่าการพัฒนาสามารถสร้างงาน กระจายรายได้และมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น แต่อนิจจาท้ายที่สุดก็เป็นแค่ลูกจ้างและแรงงานราคาถูก

               เมื่อหันมาดูเรื่องความปลอดภัยของชีวิตและทรัพย์สิน ซึ่งเป็นประเด็นที่สำคัญประเด็นหนึ่งของของเมืองท่องเที่ยวนานาชาติ ข้อมูลจากตำรวจภูธรจังหวัดภูเก็ต พบว่าในปี พ.ศ.2551 มีคดีที่เกิดขึ้น จำนวน 5,523 คดีหรือคิดเป็นร้อยละ 1.13 ของคดีอาญาที่เกิดขึ้นทั่วประเทศ จำนวน 487,563 คดี สูงเป็นอันดับที่ 23 ของประเทศยังเป็นสถิติที่ไม่น่าห่วง นักท่องเที่ยวสบายใจและท่องเที่ยวได้อย่างปลอดภัย 

แต่...ลองดูตัวเลขนี้ก่อน ถ้าพิจารณาสัดส่วนของคดีอาญาต่อจำนวนประชากรแสนคน จ.ภูเก็ตมีคดีอาญาถึง 1,689 คดี ซึ่งสูงเป็นลำดับ 3 ของประเทศ และคดีที่เกิดขึ้นกับนักท่องเที่ยว ซึ่งเป็นชาวต่างชาติที่เดินทางเข้ามาท่องเที่ยวในพื้นที่จังหวัดภูเก็ตมีแนวโน้มสูงขึ้นโดยเฉพาะคดีที่ชาวต่างชาติเป็นผู้ต้องหา แต่กรณีชาวต่างชาติเป็นผู้เสียหายมีแนวโน้มในทางที่ลดลง 

               เรื่องที่ไม่กล่าวไม่ได้เลยก็คือเรื่องยาเสพติดที่จะมาพร้อมกับการก่อคดีอาชญากรรมในพื้นที่ พบว่า จ.ภูเก็ตมีแนวโน้มการค้ายาเสพติดเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มีใช้การยาเสพติดเพื่อความบันเทิง (Club Drugs) เช่น ยาไอซ์ และ เอ็กซ์ตาซี่  คาดว่าจะมีการแพร่ระบาดเพิ่มขึ้นในพื้นที่แหล่งท่องเที่ยว เช่น ป่าตอง  กมลา ราไวย์   เนื่องจาก จ.ภูเก็ตเป็นแหล่งศูนย์กลางการท่องเที่ยวระดับโลกและมีแรงงานจากต่างพื้นที่เข้ามาทำงานจำนวนมาก

            การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยที่มีหน้าที่ส่งเสริมการท่องเที่ยว สร้างภาพพจน์ที่ดีให้เกิดขึ้นในใจของผู้มาเยือนจะทำอย่างไรกับข้อมูลที่มีแนวโน้มไปสู่หายนะเช่นนี้?

            เหตุผลหลักๆ ที่ภูเก็ตต้องขายทรัพยากรธรรมชาติด้านการท่องเที่ยวเป็นหลัก เพราะประเทศไทยเป็นประเทศกำลังพัฒนาต้องการพัฒนาเศรษฐกิจเป็นหลัก จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องใช้การท่องเที่ยวเป็นเครื่องมือในการลงทุนเพื่อพัฒนาทางเศรษฐกิจและท้องถิ่น ซึ่งถ้าใช้เงินทางด้านอื่นต้นทุนจะสูง เรื่องการท่องเที่ยวไม่ต้องลงทุนอะไร เพียงแค่ประชาสัมพันธ์ให้คนมาเที่ยว ฉะนั้น ในระยะเวลาที่ผ่านมาจะได้ยินการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยโฆษณาขายสินค้าทางโทรทัศน์และสื่อต่างๆ บ่อยๆ ไม่ว่าจะเป็น Visit Thailand   Amazing Thailand หรือเมืองไทย ไม่ไป ไม่รู้ เป็นต้น  และภูเก็ตเป็นหนึ่งของแผนการโฆษณาขายทรัพยากรธรรมชาตินั้นด้วย

            ภูเก็ตจะเป็นเมืองนานาชาติและการท่องเที่ยวระดับโลก นั้นเป็น “ธง” ที่หน่วยงานภาครัฐตั้งไว้ เดินหน้าต่อต้องไปให้ถึง วัดตัวเลขของการเป็นเมืองนานาชาติและเป็นการท่องเที่ยวระดับ World Class จากยอดนักท่องเที่ยวต่างชาติกระเป๋าหนัก จนลืมดัชนีวัดความสุขของคนภูเก็ตไปแล้ว

            คุ้มค่าไหม? ถ้า จ.ภูเก็ตต้องการก้าวไปสู่เมืองนานาชาติ เป็นการท่องเที่ยวระดับ World Class แต่เราต้องแลกกับ จ.ภูเก็ตเป็นแหล่งค้ายาเสพติด แหล่งก่ออาชญากรรมติดอันดับต้นๆ ของโลก
คุ้มค่าไหม? ถ้าสำนักงานจังหวัดภูเก็ตเป็นปลื้มกับตัวเลขนักท่องเที่ยวที่ติดอันดับ 1 ใน 5 ของประเทศ แต่ประชาชนใน จ.ภูเก็ตมีคุณภาพชีวิตที่แย่ลงและยากจน แต่คนต่างชาติที่ถือหุ้นร้อยละ 49 นั้นร่ำรวยขึ้น

            ทุกวันนี้...คนภูเก็ตลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตนเอง “ยิ้ม” และ “มีความสุข” ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
อีกไม่ช้าไม่นานที่มีคนค่อนคอดว่า คนภูเก็ตจะกลายเป็นชนเผ่าพื้นเมืองก็คงจะเป็นจริงในไม่ช้า

สุจารี  ไชยบุญ 
องค์การความร่วมมือเพื่อการฟื้นฟูทรัพยากรธรรมชาติอันดามัน